Cartas al inframundo
No sé qué será
pero tengo algo en mi buzón
Veo que es una carta,
una carta en forma de corazón.
No hay nada escrito
¿Qué será? ¿Qué pondrá?
¿Qué misterio vendrá?
Es una hoja doblada
y cuando la leía
me quedé asombrada.
“Te estaré esperando,
ahora y siempre a tu lado,
a ti, encontrando.
Ya sé que nuestro amor será difícil,
no es tarea fácil,
ni por ti ni por mí
porque yo soy un ángel y tú un demonio”.
Y yo le contesté:
“Tranquilo, guapo
un día de estos me escondo y te atrapo.
Volveré a verte y juntos tomaremos un té.
Donde haga falta;
Al sur, al norte, al oeste o al este
aunque al infierno haga peste”.
Me gustó enviarle una carta en color negro,
espero que esté en sus manos
y no haya caído en las de mi suegro.
Hoy voy a verle
y por fin podré conocerle.
Espero que lo nuestro funcione,
espero que no haga mucho calor
porqué estamos en invierno
porqué no estoy acostumbrada al fuego eterno.
* Texto original.
Sónia, és molt bonica.
Això, si intenta utilitzar la raó, encara que t’ hagin sortit espontànies.
Segur, que si poses una mica de racionalisme, et sortiràn increïbles.
Bea
Gràcies bea. Es la vida que porto ara la que m’inspira a fer poemes, per això em surten així.
Tu i jo sóm com ánimes bessones. Ens assemblem molt amb molts aspectos de la vida.
Una abraçada
Quin poema més maco i surrelista. jeje. Com les teves histories de por.